И телесниот пост не е некој идол, нешто што има духовна вредност само по себе, не е некој подвиг што си е цел сам за себе. И телесниот пост е подвиг во Црквата, на Црквата и за Црквата. Телесно постиш со сите Свети во Црквата, со силата, т.е. со благодатта и опитот на Црквата и со заштедените средства од постот ги помагаш прво твоите ближни од Црквата, а потоа и секој еден што страда, а Божјата Промисла го внесува во твојот живот; и ја сведочиш љубовта на Црквата и ѝ овозможуваш да се шири и надоградува. Никаков пост сам за себе не е цел; цел е да им помогнеме на нашите блиски – затоа постиме; пред сѐ телесно, но и духовно. Постот без оваа смисла е мерзост пред Бог – и ѓавлот ништо не јаде и никого не љуби. И добро е да се потсетиме: телесниот пост треба да го држиме, согласно своите сили и благословот, на нашиот духовен отец, точно толку време колку што е одредено со светите Канони на Црквата, ништо повеќе и ништо помалку. Ако немаме сили да го држиме строго, тогаш треба барем да внимаваме да вложиме точно толку средства или труд во помош на ближниот, колку што би заштедиле кога би го држеле строго.Токму ова значат Христовите зборови: „милост барам, а не жртва“.